Wandelfanaat Saskia van den Brand woont in het zuiden van het land, dus heel vaak wandelt ze niet in Groningen of Friesland. Op de grens van deze twee noordelijke provincies, in het Westerkwartier, ligt het plaatsje Doezum. In haar blog 'Saskia's geheime wandeltips' vertelt ze over de verrassende natuurwandeling die ze hier maakte, tijdens een weekendje weg.
Door: Saskia van den Brand
Ik open de deuren van mijn woonwagen Omke Siebren. De eerste kippen kakelen heel wat af en de geiten krijgen van eigenaar Herman het eerste hooi. Zelf hak ik wat hout voor in de houtkachel. Als het vuur knispert, hoor ik het klepperende geluid van klompen. Ik kijk door het raampje en zie Herman met een mandje met brood in zijn hand naar me toe komen. Even later geniet ik van de smeltende roomboter en de zachte smaak op mijn tong.
De woonwagen heb ik speciaal uitgekozen, omdat op slechts 50 meter van mijn slaapplek de wandelroute begint. Dit is fijn, want hierdoor heb ik genoeg tijd om de omgeving te verkennen. Ik laat mij vandaag niet leiden door de tijd. Dat kan ook niet, want in de klassieke en kleurrijke woonwagen vertraagt mijn tempo.
Ik strik mijn veters en begin met wandelen. Dit gebied wordt ook wel de Bokkebuurt genoemd. Hier woonden vanaf 1865 veel arme mensen. Ze hadden op het platteland een halve hectare per gezin. In het landschap is dit goed te zien aan de vierkantjes. Ook hadden ze een geit. Een geit is in het Gronings dialect een bok. Hier komt de naam Bokkebuurt vandaan.
Vandaag laat ik me niet leiden door de tijd
Dit gebied is voor avonturiers en mensen die houden van verrassingen. Er zijn geen aangeharkte paden of verharde wegen. Ik loop letterlijk door de eeuwenoude grondlagen en begin bij Melle’s pad. Dit pad heet zo, omdat Melle en zijn vrouw geen opvolging hadden voor het stuk land dat zij in beheer hadden. Toen zij er niet meer waren, ging het land naar Staatsbosbeheer. Een oude vruchtenboom die op zijn laatste benen staat, herinnert er nog aan. Ik loop naar achteren. Meer dan een kilometer. Aan de rechterkant herken ik het coulisselandschap. Steeds wordt een stukje land afgeschermd met een houtwal. Boomtakken liggen achter elkaar.
Achter mij hoor ik opeens gehijg. Beike, een Friese Stabij, is achter mij aan gerend. Het is een lieverd, want hij gaat steeds op mijn schoenen zitten en wil heel graag dat ik hem knuffel. Nu ben ik lichtelijk bang voor honden, maar niet voor Beike, die maar blijft kwispelen. Het is de hond van de eigenaar van mijn gastenverblijf. Aan het eind van het pad liggen de schapen te grazen. De eerste lammetjes zijn geboren. Hier kan ik eindeloos ver kijken naar het groene landschap. Het voelt of ik op een onbewoond eiland ben. Nergens kunstmatige geluiden. Geen spoorweg of autosnelweg te bekennen. Een van de weinige plekjes waar het water vroeger het land binnendrong en dat tot op de dag van vandaag natuur is gebleven.
Het is een weids veengebied. Melle’s pad gaat over in de Doezumermieden. Het landschap brengt mij van klaphekje naar klaphekje. Als ik naar beneden kijk, zie ik steeds gras en diepe groeven in de aarde. Het is kurkdroog. Maar als ik aandachtiger kijk, zie ik de eerste bloemetjes verschijnen. De Pinksterbloem bloeit graag in grasland. De lila-witte rozetbladeren zijn een genot om te zien. Naast haar staat de Dotterbloem. Dit gele bloempje maakt mij vrolijk en als ik nog wat langer tuur komt een kudde koeien naar mij toe. Ze zijn nieuwsgierig.
Ik herken de Fries Holstein. Dit is de koe met zijn kenmerkende zwart witte vlekken, maar zijn zusje Fleckvie is er ook. De enorme uiers van de kalveren vallen op. Ze zijn ook wat groter. De koeien verdringen elkaar en springen zelfs op elkaar om mij te kunnen zien. De hond en ik vinden het een beetje spannend. Samen lopen we in een vierkantje om de koeien heen. In de wei volgen ze ons, maar gelukkig is er een plekje waar we over kunnen steken.
Ik heb het geluk dat ik drie vrouwtjesreeën zie verschijnen
Opeens hoor ik een vogelgeluid dat ik niet herken. Ik pak mijn telefoon erbij om het op te zoeken. Na een paar tellen weet ik dat het de wilde zang is van de Rietzanger. Als vogelliefhebber zou ik hier zeker naartoe gaan. Hier kom ik vogels tegen die ik in bosgebieden niet zie, en vanwege de stilte kun je er lang van genieten. Een bankje bij een plas nodigt uit om je ogen dicht te doen en te luisteren naar het gezang van de vogels.
De natuur verrast mij telkens. Ik heb het geluk dat ik tussen het gras drie vrouwtjesreeën zie verschijnen. Dit beeld zou ik wel willen inlijsten. De dieren blijven stokstijf staan. De diepzwarte ogen zijn ook in de verte goed te zien. De oren zijn gespitst. Plots horen ze mijn geritsel in het gras. Even zie ik ze niet, maar dan trekken ze een sprintje en zijn ze verdwenen.
Op het eind kom ik nog enkele Friese paarden tegen. Ik voer hen een paardenbloem die ze gulzig opsmikkelen. Hier wandelen is een cadeautje aan jezelf. De vele vogels, dieren en het weidse landschap is zo puur en schoon. Hier kom ik tot rust. Ik moest er even voor reizen en als ik langer kon blijven dan zou ik het zeker doen. Een uniek plekje in Nederland.
Wandelaar en blogger Saskia van den Brand bracht een lenteweekend door in het Gelderse dorp Vuren, b...
Wil jij je gehoor prikkelen in de natuur? Ontdek klankkunst in het Klankenbos in België. Achttien pe...
Hoe zou het zijn om een stukje van de Camino te lopen, uit interesse in cultuur, natuur en te stappe...
Boswachter Eddie Wolfswinkel liep de afgelopen maanden een wandeltocht van Sicilië naar Nederland om...
Hoe oud moet je zijn om een professional te zijn? Vraag liever: hoe jong! De 11-jarige Agnes is al e...