Astrid Mensink (53) uit Tubbergen weet als geen ander wat wandelen voor je kan doen als je kanker hebt. Ze ontdekte hoe fijn het is om dan samen een luchtje te scheppen. Het was zelfs iets waar ze vrienden actief om vroeg. “Wat je aan tafel of op de bank lastig vindt om uit te spreken, gaat tijdens het wandelen makkelijker.”
Vijf jaar na de diagnose borstkanker, vertelt Astrid over de weg die ze heeft bewandeld. Astrid werkt op de oog-OK van een ziekenhuis en heeft een eigen praktijk voor coaching en training. Inmiddels is ze vrij van de ziekte en blikt ze terug op een periode van kwetsbaarheid. “Toen mijn derde zus borstkanker bleek te hebben, kreeg ik het Spaans benauwd. Ik ging toen heel goed voor mezelf zorgen, zowel fysiek als mentaal, om maar die kans op kanker verkleinen. Het was een van mijn drijfveren om de opleiding Leefstijl & Vitaliteitscoaching te gaan doen. Extra gezond leven! Alles om mijn borsten niet preventief te hoeven amputeren.”
Toch werd er bij Astrid een tumor gevonden. Domme pech, zegt ze zelf. “Er was voor mij geen andere optie meer: ik zou mijn beide borsten laten amputeren. Ik voelde mij in die tijd nog superfit. Wielrennen, wandelen of naar de sportschool – ik hield enorm van sporten. In de weken voor mijn operatie ging ik mezelf extra uitdagen. Ik wandelde dagelijks vijf tot tien kilometer. En een keer in de week liep ik een wat langere afstand van 10 tot 25 kilometer. Die gewoonte deed me goed.”
Mijn lichaam voelde anders, ik herkende mezelf niet meer
Na de operatie mocht Astrid zes weken niet sporten. “Elke stap die ik zette, deed pijn. En mijn spiermassa was enorm afgenomen, zo snel als dat gaat. Wandelen was een mooie, laagdrempelige manier om stapje voor stapje weer in beweging te komen.” Het liefst ging ze samen op pad. “Alleen wandelen voelde zó kwetsbaar. Mijn lichaam voelde anders, ik herkende mezelf niet meer. Gelukkig stond mijn man klaar en gingen we vaak samen.” Het wandelen ging op Astrid’s eigen tempo, met veel ruimte om op adem te komen.
“Na een paar weken begon ik te merken: mijn lichaam doet het weer. Het zelfvertrouwen nam langzaam toe.” Soms reed ze met haar man naar een mooie plek in de natuur. “Puur om even te genieten en de energie van het bos te voelen. Dat was de omweg meer dan waard. Ik kon er helemaal van opladen. Waar dat eerst heel normaal was, werd ik me nu veel bewuster van het buitenzijn.”
Vrienden wilden maar al te graag iets voor Astrid doen. “Maar wat kan iemand nou echt voor je doen als je ziek bent? Laten we gewoon lekker wandelen, stelde ik dan voor. In de buitenlucht, met een kopje koffie erbij. Dat is zo fijn en waardevol. Een wandeling maakt het allemaal minder zwaar. Ik heb actief gevraagd: ik zou wel willen wandelen en vind het fijn om dat niet alleen te doen.”
Wandelen neemt hobbels weg, vindt Astrid. “Je hoeft elkaar niet aan te kijken, want je loopt naast elkaar. Wat je aan tafel of op de bank lastig vindt om uit te spreken, gaat tijdens het wandelen makkelijker. Ook in je hoofd voel je meer ruimte. Emoties kunnen er makkelijker zijn. Het woord ‘emotie’ komt van het Latijnse begrip ‘emovere’: in beweging brengen. Emoties brengen ons lichaam in beweging. Daarom past wandelen hier zo goed bij.” Astrid herinnert zich een mooi moment: “Op een dag was ik met mijn oudste dochter op pad, toen ik me plotseling heel bewust realiseerde dat ik weer voluit kon ademen. Alsof er een zwaarte wegviel.”
Bekijk de mogelijkheden om te doneren, collecteren of bijvoorbeeld in actie te komen door mee te doen met een wandelevenement.
Ga naar KWF.nl
Emoties kunnen er makkelijker zijn als je samen gaat wandelen
Met haar dochters voerde ze wandelgesprekken. “Dat ging ook over dingen die best lastig zijn. Bijvoorbeeld dat je bang bent om dood te gaan. Dat zeg je niet zo makkelijk tegen je kind. De angsten die ik had en die zij ook hebben, die deelden we. Kanker heb je niet alleen, het hele gezin heeft het. Wij hebben het geluk dat we goed kunnen praten, maar in andere gezinnen is emoties uiten niet vanzelfsprekend. Dan is samen wandelen zo belangrijk. Het geeft ruimte en lichtheid.” Natuurlijk is een goed gesprek waardevol, maar wandelen biedt ook ruimte voor stilte. “Niet altijd praten is ook oké. Ook in stilte kun je iemands steun voelen. Het is het gevoel dat je niet alleen bent.”
Als wandelcoach en -trainer begeleidt Astrid nu cliënten bij het herstel na de behandeling voor kanker. Ze combineert daarbij haar persoonlijke ervaring met haar expertise als wandel-, leefstijl- en remissiecoach. “Daarbij gaat niet om de snelheid of het resultaat. Er is geen ander doel dan gewoon in beweging zijn. Dat is al zó helpend en geeft energie. Elke keer wandel je net wat langer. De grotere doelen komen later wel weer.” Zelf heeft Astrid ook een coach gehad. “Zij was ervaringsdeskundige en er was veel herkenbaarheid tussen ons. Zij begreep mij echt. Zij heeft mij geholpen om weer terug te keren naar mijn werk. Daarom ben ik zo ontzettend blij dat ik nu ook anderen kan helpen! Mensen hoeven het echt niet alleen te doen."
Wil je na het lezen van dit artikel iets delen over wandelen en kanker? Stuur ons dan een mailtje op redactie@wandel.nl met als onderwerp ‘Samen een luchtje scheppen’. Extra tips zijn welkom!
⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯
Dit artikel is gemaakt in samenwerking met KWF. Samen willen we zoveel mogelijk mensen in beweging brengen.
Wandel.nl en KWF delen op deze pagina artikelen over wandelen en kanker. Op deze manier hopen we je ...
Wandelen kan mensen met de diagnose kanker helpen om gezonder te worden en beter in hun vel te voele...
Wandelen is gezond, zo lees en hoor je vaak. Maar waarom eigenlijk? Wandel.nl geeft je een overzicht...
Wandelen is goed voor je lichaam, maar zeker ook voor je geestelijke gezondheid. Waarom is wandelen ...
Wil je volop van de natuur genieten tijdens je wandeling, dan kun je het beste naar een rustig en st...