Sanne wandelt lang(e afstanden) met… Sebastiaan van Nieuwenhuizen

Ben je altijd al zo sportief geweest?

“Ja, dat heeft er eigenlijk altijd al in gezeten. Het is dan ook niet zo gek dat ik al vroeg voor een militair beroep heb gekozen. Goede conditie en kracht horen daarbij. Het is onderdeel van wie ik ben. Ook nadat ik op mijn achttiende een zwaar ongeluk heb gehad, waarbij mijn hele leven in één klap op zijn kop stond en ik in een rolstoel belandde, is sport altijd een centrale factor gebleven. Ik heb het nodig om mijn lijf in conditie te blijven houden, maar het is zeker ook een mentale uitlaatklep. Alhoewel de grootste bewijsdrang er inmiddels wel vanaf is.”

En wat is er zo leuk aan wandelen en specifiek lange afstanden wandelen?

“Toch ook wel die uitdaging. Nieuwe avonturen aangaan en onderzoeken wat je allemaal wel of niet kan. Daar krijg ik gewoon letterlijk energie van. Het begon met een Kennedymars in Hellendoorn, waar ik onder andere gefascineerd raakte door het wandelen in de nacht. Dat is zo’n andere beleving! Zo stil en zo sereen. Van daaruit ben ik dus verder gaan kijken naar andere tochten en kwam ik onder andere uit bij de Dodentocht. Tja, en als je die eenmaal hebt gedaan, dan kom je al snel uit bij de vraag: wat is de langste georganiseerde tocht in Nederland die je kunt doen? En zo stond ik afgelopen september aan de start van Nijmegen-Rotterdam.”

Maar de ondergrond van die kilometers maakt wel verschil lijkt me.

“Zeker. Als het asfalt glad is of we gaan bergaf, dan heb ik daar in mijn rolstoel absoluut profijt van. Aan de andere kant vind ik juist daarom de onverharde stukken een extra uitdaging. Die geven me stiekem zelfs een extra boost. Dan komt toch die bewijsdrang weer naar boven. Het laten zien van ‘het kan wel!’ Eén keer heb ik gehad dat een organisatie mij niet wilde laten meedoen met een tocht. Het was te nat, te drassig en ze waren niet bereid om samen met mij te kijken naar alternatieven. Dat raakte mij wel. Ik vind het niet erg als iets niet kan, maar dat wil ik dan graag zélf bepalen en ervaren. Ik weet wat ik kan en wat mijn mogelijkheden zijn, dus ik wil ook de vrijheid voelen om daar zelf over te kunnen beslissen.”

Wat zou jij als tip willen meegeven aan wandelaars die voor het eerst een lange afstand overwegen?

“Maak het behapbaar. Denk niet ‘Ik ga 80/100/160 kilometer wandelen’, maar deel de tocht op in blokjes. Loop van rust naar rust, zo maak je de afstand in je hoofd kleiner. Langer lopen is vooral een mentale uitdaging. Als je 50 kilometer kan wandelen, dan kun je ook 100 kilometer wandelen. Heb dus vertrouwen in je lijf en probeer er onderweg ook van te genieten. Want het feit dat je deze uitdaging aangaat is al fantastisch. En – ook als notitie aan mijzelf – daar mag je achteraf zeker trots op zijn!”