De 104de Vierdaagse Nijmegen mag dan in 2020 niet doorgaan, de herinneringen aan dit wandelevenement zijn gelukkig nog volop aanwezig. Op Wandel.nl plaatsen we daarom mooie verhalen over de Vierdaagse.
Wil je dit verhaal liever beluisteren dan lezen? Klik dan op deze link.
Door Margje Kampen
Je loopt en kijkt vooruit. Wie zijn die mensen die voor je uit lopen? Er zijn er zoveel! De een is fel gekleurd met een rode jas en gele broek, de ander loopt met een keurige bruine wandelbroek voor je uit. Daar spot je twee hippe tieners en verderop een dame met hoge sokken en degelijke schoenen. Het is net een schilderij dat beweegt en steeds van kleur verandert. Daar loop ik dan ook tussen. Ja, zomaar door de week. Meelopen in een stoet wandelaars, de Vierdaagse, vier dagen lang. Ik mag zomaar meelopen met de mensen die ik ontmoet, delen in de ervaringen. Verdriet, pijn, blijdschap, verlies en woede, dat kom je allemaal tegen als je met elkaar oploopt.
Ik loop zomaar even met je mee. Je bent al net zo moe als ik en ik zie aan de manier van lopen dat je er geen zin meer in hebt. Ook bij mij is de energie wat weg en daarom spreek ik je aan. Ik weet dat het mij helpt, even aandacht voor de ander, dan vergeet je jezelf. “Ja,” zeg je, “ik heb even geen energie en vraag me af wat ik hier doe. Het is nog zo lang lopen en mijn linkervoet begint pijn te doen. Ik voel steeds mijn kleine teen, maar ik loop door.” “Knap van je,” zeg ik, “ondanks de pijn toch doorlopen. Waar kom je vandaan?” Zo begint ons ‘samenzijn’ voor twee uur en mag ik even een blik werpen in het leven van een ander. Bijzonder, ja zeker.
Je vertelt dat je vanmiddag nog aan het werk moet in de tuin, in een klein plaatsje in het midden van het land. Het was niet zo goed gepland maar het had haast. “Waarom?” vraag ik, “Het is toch midden in de zomer?” “Ja dat klopt,” geef je toe, “Maar mijn man is gehandicapt en zit in een rolstoel. Die wil ook graag in de tuin zitten. Nu kan de rolstoel niet draaien op de tegels, dus het gras gaat eruit en er komen stoeptegels in. Dan is het voor mij ook makkelijker en als mantelzorger komt er toch al veel op mijn schouders terecht. Ons leven is zeker niet over rozen gegaan en dit is dan maar een peulenschilletje. Even meehelpen om aanwijzingen te geven aan de jongens die het werk verrichten. Dan kunnen mijn voeten misschien even omhoog en kan ik even bijtanken voor morgen.” Ik geef aan dat ik het knap vind dat je toch de Vierdaagse meeloopt, ondanks de hulp die je dagelijks aan je man moet verlenen. Je geeft aan dat het wandelen een uitlaatklep is voor alle zorgen, moeiten en druk die je alle dagen ondervindt.
Ik krijg steeds meer bewondering voor deze vrouw. Je laat mij delen in je leven. Je vertelt dat jullie als jong gehuwd stel een huis hadden, waar je snel zwanger was van jullie eerste kind. Dan gebeurt er een ongeluk, zes weken voor je zal bevallen en je man raakt in een coma. Je bevalt alleen en na twee maanden ziet jouw man jullie kind voor het eerst. Zal hij erkennen dat het zijn kind is? Er gaat een koude rilling door mijn lichaam, hoe kan iemand hier mee omgaan? Met nog meer bewondering kijk ik naar deze sterke vrouw. Hoeveel kan er in onze “levensrugzakjes’? Jij kunt veel dragen, want je moet dan ook nog een baan zoeken omdat je man gehandicapt zal blijven. Je gaat op zoek en vindt met veel passen en meten een baan. Een baan waar creatief met uren wordt omgegaan en waarin je moeder een steun en toeverlaat voor jullie kind kan zijn. Samen zetten jullie de schouders eronder en jij weet te overwinnen. De jaren daarna zijn zwaar, maar de liefde van jullie kind en de liefde van je ouders geven je draagkracht. Je kind is nu een zelfstandige volwassene die zijn eigen weg gaat en jij probeert samen met je man een weg te vinden waarin je draagkracht en draaglast in evenwicht houdt.
Daarna hebben we het over de rol van ouders en vooral onze eigen ouders. Jouw moeder die er was voor jou, je vader die je hielp op zijn manier. Ze zijn er niet meer. Ook mij is afscheid nemen niet bespaard gebleven. Maar altijd zijn onze ouders nog aanwezig in ons doen en laten. We delen hoe we hen met ons meenemen, ook tijdens het lopen van de Vierdaagse. Jouw moeder is er dagelijks, haar flesje staat in het keukenkastje en elke dag, als je het kastje opendoet zeg je: “Bedankt lieve mam, dat je er was voor ons.” Ik vertel dat mijn vader aanwezig is in de “touwtjes aan mijn rugzak”. Zijn vrijheid, alleen zijn en alles bewaren, is aanwezig in de gekleurde restjes touw die hij altijd zocht met strandjutten.
Samen huilen we, samen zijn we stil en lopen verder. Ieder met haar rugzakje van het leven.
