Doordat we een klein stukje verkeerd waren gelopen, kwamen we langs een afdakje waar we konden schuilen en de tekst in ons boekje goed konden doorlezen: ‘Hogedijken, einde weg linksaf, fietspad, rechtsaf fietspad’. Maar daar was toch echt een bedrijventerrein. Alhoewel, iets verder het terrein op voor een hek stond wel een links af bord met een fietsje erop. Die moesten we dan vast volgen. Na de bui hebben we het stukje terug gelopen, richting het bedrijventerrein en het ‘Fietspadbord’, en daar zat inderdaad de geel-rode sticker onder het bord op de paal geplakt. Helaas niet echt duidelijk zichtbaar (voor ons dan....). Maar goed, we hadden mooi even kunnen schuilen! Het fietspad ging langs velden vol met blatende schapen. Altijd leuk en gezellig. Maar één schaap was wel wat klagelijk aan het blaten. Ze stond net achter een bosje dus we konden haar niet goed zien. En ze bleef wel héél dichtbij het hek staan terwijl de kudde het veld in liep toen wij voorbij kwamen. Toch maar even kijken en de bosjes aan de kant duwen. En daar stond ze hoor, met haar kop door het vierkante gaas gestoken. Maar ja, als je je kop wat schuin houdt en eruit probeert te trekken, dat lukt dus niet. Er zat een diepe greppel vlak voor het hek met veel begroeiing. Dat is nog best een uitdaging met spierpijn in je hamstrings! Maar goed, beestje moest bevrijd worden. Dus hop, met een grote stap erover.
‘Duw je de bosjes even aan de kant Marleen? Dan kan ik een foto maken.’
“Rommy? Bijten schapen? Ze kijkt echt heel gemeen.”
‘Nee, volgens mij niet. Kan je het gaas niet wat groter trekken?’
“Nee joh! Dat kan niet. Jeetje...nou, ik druk wel rustig op haar kop dat ze hem recht houdt en dan wat naar achteren....”.
‘Doe je de bosjes ook nog even aan de kant?’
“Het is al gelukt! Ze is er al uit! Gelukkig.”
Geen idee hoelang ze daar zo heeft gestaan, maar onze missie was vlot geslaagd! De foto van de reddingsactie wat minder, die kwam te laat.