De 104de Vierdaagse Nijmegen mag dan in 2020 niet doorgaan, de herinneringen aan dit wandelevenement zijn gelukkig nog volop aanwezig. Op Wandel.nl plaatsen we daarom mooie verhalen over de Vierdaagse.
Door: Mieke Huisman
In 1990 hebben wij, Harrie en ik, elkaar leren kennen tijdens de Vierdaagsetraining. We hielden zo nu en dan contact en in 1992 sloeg de vonk over. Drie jaar later stapten we in het huwelijksbootje.
Mijn vriendin en ik liepen al vijf jaar samen de Vierdaagse, maar een jaar later lukte het tijdens de training nauwelijks om vooruit te komen. Niet gek, ik bleek zwanger te zijn en negen maanden later werd onze eerste zoon, Wouter, geboren.
Ruim een jaar later was ik weer zwanger en uitgerekend in de Vierdaagseweek. In de nacht van dinsdag 15 op woensdag 16 juli 1997 voelde ik dat de bevalling van start ging. Mijn man liet het licht beperkt branden, bang om onze zoon wakker te maken. De verloskundige kwam en de kraamverzorgster werd gebeld. Die arriveerde rond half vijf in de straat. Laat nu de buurman en zijn vrouw ook de Vierdaagse lopen. Hun deur stond open en er brandde licht in de gang. Ze stonden op het punt te vertrekken voor de start naar de Wedren. De kraamverzorgster stapte binnen en vroeg: “Ik neem aan dat de kraamvrouw boven is?” “Ik denk dat je bij de buren moet zijn.” was het antwoord. Anderhalf uur later werd onze tweede zoon, Martijn, geboren.
En zo stonden er gladiolen naast mijn bed en volgden we de Vierdaagse via de televisie en radio. Tijdens de intocht zat mijn man Harrie als trotse vader aan de route om vrienden en bekenden in te halen: niet met gladiolen, maar met beschuit met muisjes om uit te delen. Het Vierdaagsebloed zit in de genen; allebei de kinderen hebben de Vierdaagse meerdere keren uitgelopen. Ook Harrie is jaarlijks van de partij, samen met onze gast René. Ikzelf ben reeds lange tijd bureaulist op de Wedren, afstand veertig kilometer. De Vierdaagse ga ik zeker nog eens lopen; het blijft kriebelen…
