Het was in 1989 dat ik de 4Daagse voor het eerst uitliep. Als de dag van gisteren herinner ik me nog dat ik het vreselijk vond toen het afgelopen was en ik een heel jaar moest wachten tot ik weer kon gaan. Achteraf denk ik dat ik toen al besmet ben geraakt met het 4Daagse-virus.
Elk jaar wandelen duizenden mensen mee met de 4Daagse van Nijmegen. Wij geven daarom graag het woord aan deelnemers die hun ervaring willen delen: of het nu hun allereerste keer was, of juist hun laatste. Deze keer vertelt Cora Theunissen hoe zij de 4Daagse heeft beleefd.
In 2025, elf jaar na mijn zestiende 4Daagse Nijmegen, liep ik mijn zeventiende uit. Mijn gevoel van de 4Daagse is moeilijk uit leggen, al bestaat de behoefte om het met o.a. mijn dierbaren te delen. Ik ontmoette weer mensen die ik elf jaar niet gezien had. Het was of ik nooit weg was geweest. Onderweg gebeuren zoveel mooie dingen, emoties die ik om me heen zie gebeuren maar ook zelf meemaak. Overweldigend.
Aan de hand van enkele voorbeelden probeer ik het te verduidelijken. De vele aanmoedigingen en spandoeken onderweg om de wandelaars aan te moedigen. Er zit altijd wel iets of iemand bij die me raakt met zijn mooie woorden en teksten. Voor iedereen zit er wel een aanmoediging bij!
De mensen die mij vier dagen lang volgen en mij ondersteunen. Mensen die een complete stand inrichten met koffie, thee, koek, met toegang tot een toilet; allemaal gratis voor echt alle wandelaars van ’s morgens vroeg totdat de laatste wandelaar voorbij is. Grandioos. Ze zijn trots op hun stad Nijmegen, dat zoiets in hun stad een keer per jaar georganiseerd wordt.
Een ‘stiekem’ kopje koffie wat ik op dag drie in Malden van iemand kreeg. Ze zegt: “ga daar maar even zitten, niets zeggen en als iemand ernaar vraagt zeg je maar dat je een tante bent van …!” Geweldig. Ze gaf me veel meer dan alleen een kopje koffie, ze gaf me gelijk herinneringen aan mijn moeder, die hier vlakbij geboren is en aan mijn vader. Met mijn beide ouders heb ik daar ook eens gegeten. Dat onverwachte stille plekje in de gang van het verzorgingshuis, even ver weg van de route, gaf me zoveel.
In Overasselt, de geboorteplaats van mijn vader, steek ik standaard een kaarsje aan in de kerk. Dit keer was het zo mooi in de kerk. Ook dat raakt mij keer op keer! Op de laatste dag kreeg ik, vlak voor de Via Gladiola, van een kleine jongen, Daan heette hij, een oranje/groen armbandje aangeboden. Ik durfde het haast niet aan te nemen, maar deed het toch en vroeg hoe hij heette, Daan. Hij zei dat ik er zuinig op moest zijn, nou reken maar! Ieder jaar gaat hij om mijn pols!
Mijn zus en haar man die uren op me wachten op de vrijdag in Malden. De blijdschap als we elkaar zien! De blijdschap die ik voel als bekenden, familie, vrienden verwacht maar ook onverwacht langs de kant staan om me aan te moedigen en, op de laatste dag, om me te feliciteren op de Via Gladiola.
Allemaal geluksmomentjes! De vele ontmoetingen met bekenden en onbekenden. Zoveel liefde en goedheid. De 4Daagse loop je nooit alleen!
Na de 4Daagse nu zeventien keer gelopen te hebben, weet ik inmiddels ook dat het een kwestie is van doorzetten ondanks blaren en pijn. Iemand zei me eens dat 80% tussen de oren zit en dat zou wel eens kunnen kloppen. Zo is er een moment dat je zou willen stoppen en zit je in een dal maar evenzo kan het zijn dat je twee uur later weer heerlijk aan het lopen bent. De euforie die je ervaart wanneer je door de pijn heen bent gegaan werkt verslavend.
Voor mij is het belangrijk om op tijd pauze te houden en meestal op vaste plaatsen. Dit jaar heb ik alleen op dag vier mijn schoenen uit gehad en een sok gewisseld met nieuwe wandelwol. Dat bleek een goede zet. Daarna liep ik weer een stuk gemakkelijker verder naar de Via Gladiola!
Toen ik op de vrijdag rond 18 uur, moe maar voldaan, weg fietste uit de fietsenstalling, waar het nog een drukte van belang was, fietste ik met een jonge dame die in het bestuur bleek te zitten van de vereniging Gouden Kruis Dragers. Daar kwam ik achter toen we het over haar cijfer hadden, wat ze nagestuurd zou krijgen omdat het niet meer voorradig was. Ik vertelde dat ze mijn ’17‘ wel op voorraad hadden en toen vroeg ze me of ik lid ben van de GKD. Natuurlijk ben ik lid en ook altijd gebleven!
Voor mij was dit een 4Daagse met veel geluksmomenten, vier dagen met een gouden randje. Mooie herinneringen waar ik weer een jaar op kan teren!