Een wandeltocht heb je pas echt voltooid als je thuis bent. Hoe de weg van finish naar huis een lange dwaaltocht kan worden, vertelt Saskia in dit blog. Ik zag mezelf al uitgedroogd tot midden in de nacht rondlopen, schrijft ze.
Saskia van den Brand is fanatiek wandelaar. Ze schrijft graag over haar belevenissen tijdens de vele wandeltochten die ze maakt.
In de jaren dat ik wandel, ben ik weleens compleet de weg kwijtgeraakt, heb ik doppers laten staan bij een vorige rustplek en heb ik gedacht dat we er bijna waren, om toch nog 10 kilometer te moeten wandelen. Sinds deze week kan ik een nieuw avontuur toevoegen aan mijn lijstje, namelijk je auto kwijt raken. In een land waar overal naambordjes staan en miljoenen apps zijn om je geparkeerde auto terug te vinden, liepen mijn wandelmaatje en ik als twee verloren jonge vrouwen dwars door de wijk, op zoek naar ons witte autootje. Hoe het afloopt, vertel ik straks.
Eerst maar even vertellen hoe we de dag begonnen. Samen met een vriendin zijn we gaan wandelen in natuurgebied de Brabantse Wal. Daar werd een wandeltocht uitgezet door wsv Olympus ‘69. Zij hadden deze editie een jubileum te vieren, want het was de veertigste keer dat de wandeltocht werd georganiseerd. Daar neem ik mijn pet voor af. Iedereen die ooit een speurtocht heeft uitgezet, weet dat wat voor jou heel logisch is, namelijk dat kleine paadje in, voor anderen abracadabra is. Het is dan ook ontzettend knap dat deze verenigingen in heel het land niet één, maar soms wel vijf routes door elkaar uitzetten met allemaal verschillende afstanden.
Aan het begin van de tocht liepen we stevig door, want in de ochtend maken wij altijd zoveel mogelijk kilometers. De Brabantse wal is een natuurgebied tussen Zeeland en West-Brabant. Wie er nog niet geweest is, zou ik aanraden om er een keer te gaan wandelen. De Mozesbrug is voor kinderen en stiekem ook voor volwassenen een ware belevenis. Je loopt letterlijk met droge voeten door het water. Verder wandel je in dit gebied langs oude forten, want ook in Bergen op Zoom kennen we loopgraven en is er gevochten tegen de Spanjaarden en Fransen. Onderweg maken we gebruik van de aangeboden wagenrust. Heerlijk back to basic met campingstoeltjes en koffie en thee uit een thermoskan. Even de benen strekken en de laatste paar kilometer lopen. Voor we het wisten, waren we alweer bij de finish. Althans, dat dachten we. Want je bent pas echt klaar als je ook in de auto zit.
Ken je het gevoel dat je voeten branden en je het liefst een warme douche wilt nemen na een wandeling? Precies. Dat wilden wij dus ook. Alleen waar hadden we de auto geparkeerd? In de ochtend hadden we zoveel bij te kletsen dat we bij het parkeren totaal niet hadden opgelet. In een bloemkoolwijk waar praktisch overal auto’s stonden, liepen we al meer dan een half uur. Het enige wat ik mij herinnerde, waren vier parkeervakken en dat de auto op 600 meter van de route geparkeerd stond. Oost, west, zuid, noord, ik had werkelijk geen idee waar de auto stond. Uiteindelijk kreeg ik een ingeving en belde we aan bij iemand die ik kende. We leenden een fiets. Althans, één van ons ging fietsen en de ander bleef wandelen. Dit om de kansen op een goede afloop te vergroten. Inmiddels liepen we al meer dan 45 minuten te dwalen in de wijk en voelde thuis opeens heel ver weg. Ik zag mezelf al uitgedroogd tot midden in de nacht rondlopen. Op het moment dat ik me met dit beeld verzoend had, zag ik opeens mijn vertrouwde witte autootje. Ik geloof niet dat ik ooit eerder zo blij ben geweest om mijn Japanse vriend terug te zien. Na afloop voelde die warme douche na bijna 35 kilometer hemels.