Doorweekte regenjacks en verkleumde wandelaars. De Kustmarathon is een loodzware wandeltocht langs de Zeeuwse kust. Door de wind en de regen was de editie van 2019 extra zwaar. Saskia van den Brand schreef voor Wandel.nl een blog over haar belevenissen tijdens haar barre tocht.
Saskia van den Brand is fanatiek wandelaar. Ze schrijft graag over haar belevenissen tijdens de vele wandeltochten die ze maakt.
Samen met ruim 5.000 deelnemers loop ik vandaag de Wandelmarathon. Een wandeling waar veel Zeeuwen een heel jaar naar uit kijken. Om deel te kunnen nemen, moet je er wel wat voor over hebben. Op 1 januari, als heel Nederland nog champagne aan het drinken is en familie aan het kussen is, slinger je je computer aan om een startbewijs te bemachtigen. Na tien maanden wachten is het zover en kan ik deelnemen aan het grootste wandelevenement van Zeeland.
Ik heb in Nederland al deelgenomen aan veel wandelevenementen, maar de Wandelmarathon in Zeeland is een unieke belevenis. Wat ik erg leuk vind, is dat je geen rondje loopt, maar letterlijk langs de Zeeuwse kust loopt. Je start in Burgh – Haamstede en eindigt in Zoutelande. Je voelt de historie van Zeeland als je over de Oosterscheldekering loopt en langs Neeltje Jans komt. Je wandelt letterlijk op het snijvlak van land en water. De eerste uren loop ik ondanks de slechte weersvoorspellingen droog!
Na ruim twintig kilometer loop ik over het strand. Af en toe staat er een toeschouwer verscholen onder een gekleurde paraplu. De regen komt met bakken uit de hemel. Alle wandelaars lopen met het hoofd naar beneden. De poncho’s wapperen alle kanten uit en het lukt soms amper om mijn benen te verzetten, omdat het zand aan mijn schoenen zuigt. Door de organisatie wordt dit de mooiste en zwaarste marathon van Nederland genoemd. Sinds vandaag weet ik ook waarom. Ruim tien kilometer over het strand is loodzwaar, waarbij wind, kou en regen de omstandigheden heroïsch maken.
Op het moment dat ik er helemaal doorheen zit en toe ben aan een warme douche, ontmoet ik Hans. Zijn regenjack is inmiddels doorweekt en zijn sokken soppen in zijn schoenen. We kletsen honderduit over het weer en onze gezamenlijke passie om de wereld te ontdekken. Inmiddels wandelen we in Westkapelle, op de hoogste duinen van Nederland. Het liefst wil ik even zitten, maar ik heb het ijskoud en mijn broek plakt aan mijn been. Luctor et Emergo; ik worstel en kom boven, is de wapenspreuk van Zeeland. In deze editie is dat voor mij in ieder geval van toepassing. Gelukkig zijn we bijna bij de finish en breekt zelfs heel even de zon door. In de Langstraat in Zoutelande is de sfeer langs de kant opperbest. Ik passeer de 'finishlein'. De naamspeling is een eerbetoon aan de oprichter van de Kustmarathon, Lein Lievense, die op 3 januari overleed. Bij de eindstreep krijg ik een medaille en een speldje. Met veel trots staat deze nu op de schouw.